در روایات آمده است : ‹غیبت ، دروغ ، نگاه (حرام ) پی در پی ، دشنام دادن و ظلم – کم باشد یا زیاد - ، باعث باطل شدن روزه می شود ، و روزه ، فقط خودداری از خوردنی و آشامیدنی نیست ، هنگام روزه گوش ، چشم ، زبان ، فرج و شکمت نیز باید روزه بگیرند . دست و پایت را نگهدار و بسیار سکوت کن مگر از خیر. و با نوکرت رق و مدارا نما. هنگام روزه باید گوش و چشم تو نیز از حرام و زشتی روزه بگیرد . از جدال و آزار رساندن به نوکر خودداری کن و وقار روزه را داشته باش و روزی که روزه ای با روزی که روزه نیستی باید با هم فرق داشته باشند.›› رسول خدا (ص ) فرمودند: ‹‹ آسانترین چیزی که خداوند در روزه بر روزه دار واجب نموده ، خودداری از خوردنی و آشامیدنی است .›› فقها به صحت روزه بعضی از آنها فتوا داده اند . جمع بین روایات بالا با روایتی که از رسول اکرم (ص) وارد شده و سخن فقها به این است که بگوییم منظور از صحت در احادیث فوق این است که چنین روزه ای مورد قبول خداوند است و منظور از صحت در کلام فقها این است که چنین روزه ای قضای آن را ساقط می کند.
خلاصه این که روزه صحیح و کاملی که خدا برای کامل نمودن روزه دار مقرر فرموده است ، قطعا روزه ای است که شامل خودداری اعضای بدن از گناه می باشد، و روزه کاملتر این است که علاوه بر آن ، قلب را از یاد غیر خدا بازداشته و از هر چه غیر اوست روزه بگیرد. و هنگامی که انسان ماهیت روزه ، درجات و فلسفه تشریع آن را فهمید ، ناچار باید از هر گناه و حرامی ، بخاطر قبول روزه اش خودداری کند. و الا مسئول بوده و بخاطر اینکه اعضای بدنش روزه نگرفته اند، مجازات می شود، و ساقط شدن قضای روزه به این معنا نیست که انسان را در روز قیامت از مجازات نجات دهد.
